viernes, 29 de octubre de 2010

On ets?

Tens fredes les mans. Vine, jo te les escalfaré... He estat pensant en tu aquests dies... No, simplement he estat reflexionant. A vegades em vénen records que estaven ben guardadets a algún racó de la memòria, ja veus, ben animada i entretinguda que estic... SÍ! I és clar que me'n recordo?! Què se n'ha fet de les entrades d'aquell concert? Ah, i eres tú qui es va quedar amb els tíquets del cinema la vegada que vàrem anar a veure aquella pel·lícula tan i tan estranya, oi?
Bé, tornant al d'abans, com et comentava, he estat donant-li voltes i em sembla que no tinc clara la nostra existència, és a dir, és real? Vull dir,... És real això que estiguem junts? És real allò que cada dia fem plegats? És real allò que sentim, o potser no ho sentim? Potser ja estem tan acostumats a dir-ho que ni ho pensem realment... Què n'opines? Només et faig veure que jo estic aquí i que desconec completament on et trobes tu, no estem a la mateixa illa... La teva mirada és llunyana, els teus braços no em busquen, ni els teus llavis... Cada vegada et noto més distant... Sento com que m'abandones, i no vull presionar-te, no vull obligar-te, no vull ser la teva creu... Tot el contrari, vull que correm agafats de la mà, lluitant junts, colze a colze. Vull que tornem a ser un de sol... vull... vull... Però el què jo vulgui no té valor si tu no ho vols també... Cada vegada estàs més glaçat. Espera't, ja et tapo...

viernes, 22 de octubre de 2010

Blues

Un nuevo sentimiento, que no es nuevo, es un frío viento,
me desgarra por dentro y me mina lento.
No cierro los ojos,
respiro profundo, grito y me hundo.

Pulmones sin oxígeno,
existir endógeno,
el pesar, exógeno
y el sentir, ajeno.

Toco mi piano para descansar y no retorno
me fundo, me olvido y miro hondo,
muy hondo, muy dentro, sin fondo.

Cojo el bus y pillo un libro,
por dentro vibro.
Sola en mí, no quiero nada.
Solo pensar, o no pensar: cansada.

La nota infinita la toca el diablo,
ruego que me haga algo
que quiero demostrar que valgo
y no quedarme en el fango.

Y una marea subordina a la Luna.
Y sangran mis oidos y mis entrañas.
La niña no vuelve a la cuna.
Yo escapo y tu me arañas.

martes, 19 de octubre de 2010

oído

Confía en mi. Nunca has soñado poder gritar que te enfureces, es horrible el miedo incontenible.
Entonces ven, dame un pedazo. No te conozco cuando dices "qué felices", qué caras más tristes.
Ella sabe y presiente que algo ha cambiado. ¿Dónde estás? No te veo. Es mejor, ya lo entiendo.
Ahora ya no me lamento, no sigo detrás. ¿Para qué? Si cada vez que vienes me convences, me abrazas y me hablas de los dos. Y yo siento que no voy, que el equilibrio es imposible cuando vienes y me hablas de nosotros dos. No te diré que no, yo te sigo porque creo que en el fondo hay algo.

Ella no me imagina cazando en los bares, viviendo deprisa, ¿para qué? Si cada vez que vienes me convences, me abrazas y me hablas de los dos. Y yo siento que no voy, que el equilibrio es imposible cuando vienes y me hablas de nosotros dos. No te diré que no, que yo te sigo porque creo que en el fondo hay algo.

Confía en mi. Nunca has soñado poder gritar, y te enfureces. Es horrible el miedo incontenible. Entonces ven, dame un abrazo. No te conozco cuando dices "qué felices", qué caras más tristes.

qué caras más tristes...

(El equilibrio es imposible - Los piratas).