martes, 19 de octubre de 2010

oído

Confía en mi. Nunca has soñado poder gritar que te enfureces, es horrible el miedo incontenible.
Entonces ven, dame un pedazo. No te conozco cuando dices "qué felices", qué caras más tristes.
Ella sabe y presiente que algo ha cambiado. ¿Dónde estás? No te veo. Es mejor, ya lo entiendo.
Ahora ya no me lamento, no sigo detrás. ¿Para qué? Si cada vez que vienes me convences, me abrazas y me hablas de los dos. Y yo siento que no voy, que el equilibrio es imposible cuando vienes y me hablas de nosotros dos. No te diré que no, yo te sigo porque creo que en el fondo hay algo.

Ella no me imagina cazando en los bares, viviendo deprisa, ¿para qué? Si cada vez que vienes me convences, me abrazas y me hablas de los dos. Y yo siento que no voy, que el equilibrio es imposible cuando vienes y me hablas de nosotros dos. No te diré que no, que yo te sigo porque creo que en el fondo hay algo.

Confía en mi. Nunca has soñado poder gritar, y te enfureces. Es horrible el miedo incontenible. Entonces ven, dame un abrazo. No te conozco cuando dices "qué felices", qué caras más tristes.

qué caras más tristes...

(El equilibrio es imposible - Los piratas).


2 comentarios:

  1. - viviendo deprisa, ¿para qué?
    - El equilibrio es imposible...


    M'ha vingut al cap l'anunci aquell que deia "impossible is nothing", però en realitat no, l'equilibri no existeix, si més no, no durant més d'una estona. Suposo que en el fons es tracta d'això, d'anar vivint, respirant, sentint, buscant un equilibri. Jo el solc trobar de bon matí, quan el món just comença a despertar-se i sembla que en qualsevol moment tothom s'ha de posar en marxa. I són res, cinc minuts, una mica de boira, un te calent, aquella mica d'olor d'humitat...i quan el primer cotxe es decideix a passar, és com trencar el fil. Llavors toca posar-se en marxa, i, amb una mica de sort, esperar els cinc minuts de l'endemà.

    ResponderEliminar
  2. Estic d'acord amb tu, amb la diferència que per a mi, aquests 5 minuts de què parles no em són fixes: l'equilibri arriba i se'n va quan vol i després de fer-ho, em deixa un vuit molt gran al pit o la sensació com si algú hagués estat canviant l'ordre dels mobles al meu cap...

    Mai se sap, l'equilibri és impossible? No ho crec, jo l'he viscut. Una vegada fins i tot vaig arribar a viure'l durant tot un estiu...

    ResponderEliminar